هیچ سازمانی به‌تنهایی بخش گردشگری را اداره نمی‌کند. گردشگری به‌خودی‌خود یک صنعت یا بخش نیست، بلکه فعالیتی اقتصادی است که با کمک بسیاری از بخش‌های مختلف جامعه اداره می‌شود. بخش گردشگری را نمی‌توان در یک‌جا جمع کرد، بلکه توسط نیروهای بازار پیش می‌رود، به‌وسیلهٔ یک چارچوب نظارتی کنترل می‌شود و تحت‌تأثیر شرایط اقتصادی عمومی جامعه قرار دارد.
در کتاب صنعت گردشگری از واژهٔ ادارهٔ گردشگری دولتی به‌جای سازمان ملی گردشگری استفاده شده است. به‌نظر می‌رسد ریشهٔ واژهٔ «ان. تی. اُ» به سازمان‌های دولتی اولیه‌ای برمی‌گردد که به‌صورت ملی عمل می‌کردند و فعالیت آن‌ها به‌طور عمده بر تبلیغ و ترویج متمرکز بود. بااین‌حال، دخالت دولت در گردشگری فراتر از بازاریابی صرف است و این دخالت فقط در سطح ملی نبوده، بلکه شامل سطوح منطقه‌ای و محلی نیز می‌شود. مؤسسهٔ گردشگری دولتی واژه‌ای است که این نقش وسیع‌تر را به‌طور مناسب‌تری توصیف می‌کند.
مدیریت بخش خصوصی در رابطه با مدیریت، نوع خاصی از صنعت گردشگری مانند یک هتل، یک شرکت یا آژانس مسافرتی یا مؤسسهٔ جذب گردشگر است. مدیریت بخش گردشگری به‌عنوان یک کل توسط مؤسسهٔ گردشگری دولتی، برای بخش خصوصی بسیار مهم است، زیرا به برقراری شرایطی که تمامی توسعه‌های گردشگری در آن‌ها اتفاق می‌افتند، کمک می‌کند.
این کتاب دارای سه قسمت است. قسمت اول به ویژگی‌های بخش گردشگری و سازمان‌دهی و مسئولیت‌های ادارهٔ گردشگری دولتی می‌پردازد. در قسمت دوم، تأثیرات عوامل مختلف بر ادارهٔ دولتی گردشگری و وضعیت اقتصادی، زیست‌محیطی و فرهنگی آن و برخی از مفاهیم اساسی برای توسعهٔ گردشگری و جنبه‌های کلیدی در مدیریت و برنامه‌ریزی آن، بررسی می‌شود و قسمت سوم راجع‌به بررسی مدیریت با رویکرد منطقی در هر زمینه‌ای است که به موضوعاتی از قبیل مدیریت ادارهٔ گردشگری دولتی، کنترل و تحقیق، بازاریابی، توسعهٔ محصول، توسعهٔ منابع انسانی و اطلاع‌رسانی عمومی می‌پردازد. در پایان هر فصل در بخش سوم، فهرست جامعی از اهداف، نتایج و فعالیت‌ها آورده شده است. با درنظرگرفتن همهٔ این‌ها، خلاصهٔ جامعی از شیوهٔ مدیریت با رویکرد بخشی حاصل خواهد شد.
در هر سه قسمت کتاب، اول آنچه باید مدیریت شود، سپس تأثیر عوامل گوناگون بر فرایند مدیریت و سرانجام، آنچه دقیق باید برنامه‌ریزی و مدیریت شود ارائه شده است.
مدیریت از طریق تقسیم‌بندی اهداف، که در بخش پایانی این کتاب به‌کار رفته، مشابه رویکرد استفاده‌شده در طرح توسعهٔ سازمان ملل متحد و سایر نمایندگی‌های ارائه‌دهندهٔ کمک فنی است. در این رویکرد ابتدا اهداف تعیین می‌شوند و سپس دستیابی به آن‌ها از طریق مجموعه‌ای از نتایج قابل سنجش کنترل می‌شود.