«باتوجه‌به اینکه رستاخیز و ثواب و عقاب اعمال از دیرباز از دغدغه‌های بشر بوده است، لذا انبیا اولین مبلغان این عرصه بوده‌اند؛ بعد از ظهور اسلام معاد جایگاه ویژه‌ای پیدا کرد و به‌اندازه فهم و درک بشر آن روز تبیین شد. با گسترش علوم و دانش، بشر به دنبال درک زوایای جدیدی از حقایق معاد و رستاخیز شد. در این باره اندیشمندان
موحد و مسلمان در حد توان قلم‌فرسایی کرده‌اند و هر یک از زاویه‌ای خاص به آن پرداخته‌اند. اما تاکنون به مسئله معاد از منظر استاد مطهری و مهندس بازرگان بحثی مطرح نشده است و جای آن در عرصه علمی خالی بود.
در این کتاب، به مسئله معاد از منظر علامه شهید مرتضی مطهری و مهندس مهدی بازرگان نگریسته‌ایم تا زاویه‌ای از زوایای علمی دیگر بر پویندگان عرصه علمی روشن شود. با بررسی آرا و نظریات به‌دست‌آمده، به این نتیجه می‌رسیم که همواره در تلقی از معاد رودرروی هم قرار گرفته‌اند. اولی تلقی دینی و وحیانی از معاد و دیگر نگاهی تجربی و علمی به آن بوده است.
بنابراین در این کتاب، درصددیم که با پژوهش در آثار دو نماینده که هر یک مرتبط با یکی از آن دو مشرب فکری است به بررسی تطبیقی این دو نظر و نهایتاً نظر صحيح و قطعی در مسئله راه پیدا کنیم. از یک سو، به آرای استاد شهید مرتضی مطهری پرداخته‌ایم. ایشان با استناد به آیات و روایات و براهین عقلانی وجود روح را ضروری دانسته است؛ و معاد، جاودانگی انسان، قیامت، تنعم، بهشت، عالم برزخ و عذاب و جهنم را تبیین می‌کند. از سوی دیگر، مهندس مهدی بازرگان باتوجه‌به انکار روح به‌عنوان یک امر حقیقی و طرح شخصیت انسان و جاودانگی جهان، معاد را نیز به تداوم شخصیت انسان برمی‌گرداند.»