نداشتن قصد سازش با طرف مقابل، نشانی از ایستار غیرمذاکره‌ای است. از این رو ویژگی‌های مذاکره عبارتند از: انعطاف‌پذیری، داشتن منافع دوسویه، سازش و پرهیز از رفتار پرخاشگرانه. نبودن این ویژگی‌ها مسلما این موضوع را تایید می‌کند که پایه و اساسی برای مذاکره وجود ندارد. در چنین حالتی، نشست‌های مذاکراتی اغلب به‌صورت پرخاشگری یک طرف یا چیرگی آن توصیف می‌شود و این احساس را به وجود می‌آورد که طرف مقابل باید شرایط طرف سلطه‌جو را بپذیرد. این یک اشتباه است چون چنین احساس یا ایستازی نه‌تنها مخالف اصول مذاکره تجاری بین‌الملل است بلکه بیانگر محیطی از مذاکره با تحریک طرف دیگر به اتخاذ ایستار انعطاف‌پذیر است که در نتیجه آن فرایند، ممکن است مذاکره به سرانجام نرسد.