مطالعـات و بررسـی‌هـا در زمينـه دانـش و مـديريت آن، زمـانی مطـرح گرديـد كـه سازمان‌ها دريافتند آينده آن ها تا حد زيادی وابسته به توانایی مـديريت موفـق دارایی‌هـای نامشهود می‌باشد. درصد قابل توجهی از دانش سازمان‌ها (دانـش آشـكار، دانـش پنهـان و دانش تجربی ) از طريق ارتباطات شفاهی و كلامی منتقل می‌شود و دانش تجربـی اغلـب از طريق ارتباطات چهره به چهره افراد رد و بدل می‌گردد.
به اين صورت بخش اعظم دانسته های سازمان‌ها در صـورت عـدم مـديريت صـحيح بـه دليل مـسكوت و پنهـان مانـدن از دسـت مـی‌رود و ايـن زيـان جبـران‌ناپـذيری اسـت كـه سازمان‌های امروز ، بيش از اين توانایی تحمل بار آن را را بردوش ندارند.
به طور تقريبي شركت ها تنها از ۲۰ درصد دانش سازماني خود اسـتفاده و بهـره بـرداري می‌نمايند. (۱۹۹۹ . Zack) لذا زمان آن رسيده است كه سـازمان‌هـا بياموزنـد چگونـه دانـش ترتيب در عرصـه اقتـصاد جهـانی از دانـش پنهـان بـرای خـود مزيـت رقـابتی خلـق نماينـد . نهفته و پنهان خود را شناسایی كرده و آن را به سرمايه‌های فكـری تبـديل نماينـد و بـه ايـن جمع‌آوری سيستماتيک و بهره‌برداری از دانسته‌های سازمانی تنها در صـورتی ميـسر اسـت كه سـازمان از محـيط مناسـبي بـراي تحريـك و انگيـزش افـراد در جهـت انتقـال و تـسهيم دانسته‌های خود برخوردار باشد.