در سطح ملی و سازمانی، بهره‌وری کلید موفقیت در رقابت‌های تجاری و کسب موفقیت‌های پایدار اقتصادی است. به همین دلیل از دهه هفتاد میلادی تاکنون مفهوم بهره‌وری همواره مورد توجه اندیشمندان و نظریه‌پردازان بوده و تحقیقات و مطالعات علمی گسترده‌ای در این رابطه انجام گرفته است. بر پایه این مطالعات، از سویی تکنیک‌ها، روش‌ها و راهکارهای متعدد و متنوعی برای ارتقاء بهره‌وری و مدیریت اثربخش آن، طراحی و ارائه شده است و از سوی دیگر مفهوم بهره‌وری توسعه یافته و از تاکید و توجه صرف بر کارآیی (در فرآیند تبدیل داده به ستاده) به سمت ارتقاء کیفیت، حرکت کرده است.

پیشرفت‌های حاصل در حوزه مطالعات بهره‌وری موجب ورود مفاهیمی جدید چون تعالی سازمانی، حاکمیت شرکتی، مدیریت سبز و غیره به این حوزه شده است. به علاوه نگرش مدیران از بهره‌وری سنتی متکی به عوامل فیزیکی به سوی توجه به بهره‌وری دارایی‌های نامشهود تغییر یافته است. این تغییر نگرش به ظهور شاخه‌های جدیدی از بهره‌وری منجر شده است که بهره‌وری سرمایه‌های اجتماعی و بهره‌وری دانشی از این جمله به شمار می‌آید.

سازمان‌های امروز را سازمان‌های دانشی نام نهاده‌اند، زیرا در محیط جدید کسب‌وکار جهانی این دانش است که با افزایش انعطاف‌پذیری و سرعت عمل سازمان‌ها، قدرت آنها را برای همگامی با تغییرات محیط افزایش می‌دهند. منابع پویای دانش به دلیل برخورداری از ویژگی‌هایی چون تقلیدناپذیری، ماندگاری و اختصاصی بودن می‌توانند سازمان را در مواجه با رقبا یاری دهند. دانش جدید به سازمان امکان می‌دهد تا رویه‌ها و عملکردهای فعلی خود را بهبود بخشد، قابلیت‌ها و مزیت‌های خود را توسعه دهد و به شکلی مناسب‌تر از امکانات و منابع موجود بهره گیرد. از این رو بسیاری از سازمان‌ها برای پیشی گرفتن از رقبا، سرمایه‌های دانشی را نیز همسنگ دارایی‌های فیزیکی و مادی خود مورد توجه قرار می‌دهند و در کسب و حفظ چنین سرمایه‌هایی می‌کوشند. نکته مهم آن است که تنها کسب و حفظ دانش برای دستیابی به مزیت رقابتی بسنده نخواهد بود. برای دستیابی به نتایج مطلوب، دانش نیز چون دیگر سرمایه‌ها و دارایی‌ها باید به‌گونه‌ای بهره‌ور مورد استفاده قرار گیرد. از همین رو این کتاب به مبحث بهره‌وری دانش می‌پردازد و می‌کوشد ضمن ارائه تعریفی از این مفهوم، عوامل مؤثر بر بهره‌وری دانش و شیوه دستیابی به آن را نیز تا حد امکان مورد بررسی قرار دهد.