سه سال از بحران مالی سال ۲۰۰۸ می‌گذشت که در انگلستان دولت «دیوید کامرون»، ائتلافی متشکل از دو حزب محافظه‌کار و لیبرال‌دموکرات‌، تصمیم به اجرای یک سیاست مالی ریاضتی گرفته بود. این سیاست که سازمان‌های دولتی را ناگزیر از کاهش مخارج و سطح خدمات می‌کرد، پیامدهایی چون افزایش بی‌خانمانی و تشدید جرم و جنایت را به بار آورد. «ماریانا مازوکاتو»، جایی گفته است «در محله‌ای که من زندگی می‌کردم، شاهد بودم که به ناگهان برنامه‌های ورزشی و پرورشی تکمیلی مدارس، خدمات کتابخانه‌های عمومی و حتی خدمات نیروی پلیس و سرویس‌های بهداشت روانِ دولتی به دلیل کاهش بودجه افت شدیدی می‌کردند و این بسیار برای من ناراحت‌کننده بود». در سال ۲۰۱۱ و در چنین فضایی، ایده‌ای به ذهن نویسنده ما خطور می‌کند که شاخ و برگ دادن به آن، امروز او را بدل به یکی از بانفوذترین اقتصاددان جهان کرده است. برای «مازوکاتو» بیش از همه یک روایت غالب قابل درک نبود و بلکه از شنیدن آن به خشم می‌آمد. او به کرات از زبان سیاست‌گذاران می‌شنید که صرفه‌جویی‌ها در بودجه برای تقویت رقابت و تشدید نوآوری یک ضرورت است. او می‌شنید که مثلا «دیوید کامرون» در سخنرانی ماه مارس سال ۲۰۱۱ و در انتقاد از نیروهای شاغل در سازمان‌های دولتی آن‌ها را «دشمنان بخش خصوصی» خطاب ‌کرد یا در ماه نوامبر همان سال در رونمایی برنامه‌ خوشه فناوری «تِک سیتی»، به جز نمایندگان بخش خصوصی کسی را دعوت نکرده بود. در واقع در آن زمان سیاست‌گذاران اروپایی گمان می‌کردند به این دلیل در اروپا مثل آمریکا شرکت‌هایی چون «فیسبوک» یا «گوگل‌» پا نمی‌گیرند که اروپایی‌ها فاقد رویکردی شبیه رویکرد «بازار آزاد سیلیکون ولی» هستند. این در حالی بود که «مازکوتا» اعتقاد داشت اساسا چیزی به نام بازار آزاد در «سیلیکون ولی» وجود خارجی ندارد و این صرفا یک ایدئولوژی انحرافی است که دولت‌مردان اروپایی دچار آن شده‌اند.همینجا اقتصاددان دو رگه ایتالیایی-آمریکایی ما، که تا پیش از این سال‌ها وقت خود را صرف پژوهش در زمینه «اقتصاد نوآوری» و «صنایع با فناوری بالا (های‌تک)» کرده بود، تصمیم می‌گیرد به سراغ تاریخچه برخی از نوآورترین شرکت‌های جهان برود و عمیقا روند تحولات آن‌ها را بررسی کند. در این تحقیق او در می‌یابد که مثلا در آمریکا با کمک مالی یک نهاد دولتی به نام «بنیاد ملی علوم» است که الگوریتم‌های موتور جستجوی شرکت «گوگل» توسعه پیدا می‌کنند و یا اینکه متوجه می‌شود شرکت «تسلا» نخستین گام‌های پیشرفت خود را با وام ۴۶۵ میلیون دلاری وزارت انرژی آمریکا برداشته و هر سه شرکت «تسلا»، «سولار سیتی» و «اسپیس ایکس»، که توسط «ایلان ماسک» تاسیس شده‌اند، تا به آن زمان انواع مختلفی از حمایت‌ها و یارانه‌ها به ارزش ۴.۹ میلیارد دلار را از دولت دریافت کرده‌اند. سایر استارت‌آپ‌های معروف آمریکایی نیز همگی از کمک‌های تامین مالی «صندوق سرمایه‌گذاری‌های مخاطره‌آمیز» دولت و برنامه «کمک‌های تحقیقاتی برای نوآوری در کسب و کارهای کوچک» این صندوق بهره‌مند شده بودند. «مازوکاتو» خود می‌گوید «هر چه بیشتر تحقیق می‌کردم، بیشتر می‌دیدم که سرمایه‌گذاری‌های دولتی این جا و آن جا هم هست». او سال ۲۰۱۱ یادداشت‌های اولیه خود از تاریخچه تحولات شرکت‌های مختلف موفق در عرصه نوآوری را جمع کرد و با تدوین آن جزوه‌ای ۱۵۲ صفحه‌ای نوشت و آن را در اختیار اندیشکده معروف سیاست‌گذاری دولت بریتانیا به نام «اندیشکده دموس» گذاشت. اینجای کار دیگر ایده نخستین نویسنده ما شکل گرفته بود: «دولت کارآفرین». او بزرگ روی جلد این جزوه با عنوان «دولت کارآفرین» نوشته بود «دولت تنها بازارها را اصلاح نمی‌کند، بلکه مجدانه بازارها را ایجاد هم می‌کند».یافته‌های «مازوکاتو» چنان تازه و بدیع به نظر می‌آمدند که بلافاصله هزاران نسخه از این جزوه بین سیاست‌گذاران مختلف انگلیسی توزیع شد و در روزنامه‌های مختلف این کشور در آن زمان سر و صدای زیاد به پا کرد. خود می‌گوید «با بازخوردی که گرفتم متوجه شدم دست روی جای درستی گذاشته‌ام» و «هر چه بیشتر فکر می‌کردم، بیشتر می‌خواستم که به دل افسانه‌های غلط رایج نوآوری بزنم». کتاب حاضر داستان شاخ و برگ دادن به نظام اندیشه «ماریانا مازوکاتو» در حرکت از دولت کارآفرین به دولت ماموریت محور است.