جنگ، هميشه فقط يک نبرد نيست. گاهي بستر رشد است، بستر رهايي.گاهي
جنگ دليل صلح است و پيام آور امنيت و آرامش.تفاوت مبارزات ديني و
دنيايي، تفاوت شجاعت و بي باکي است، تفاوت انگيزه ها و انگيخته هاست.
جبهه براي من و امثال من، جايي نبود که فقط مبارز هاي با دشمن صورت گيرد
بلکه آموزشگاهي براي همه دانش آموختگان آن به منظور تعالي و تزکيه نفس
بود، جايي براي جنگيدن در دو جبهه سخت و سخ تتر، يکي دشمن سخت
روبرو با همه تجهيزاتش و ديگري دشمن دروني با همه وسواس هايش.
ب يترديد از لحظ هاي که وارد خاکريزها و سنگرهاي مناطق جنگي م يشديم
سبک زندگي جديدي برايمان باز مي شد، دنيايي همراه با گذشت، فداکاري،
مقدمه به قلم آقای عبدالکریم نعنا کار جانباز جنگ تحمیلی
پای دل
10
تعبد و تقيد به آموخته هاي ديني، نديدن خويش و حس مسئوليت پذيري در
مقابل ديگران، و در يک کلام دنيايي پر از مرگ و زندگي، درد و اميد.
از همان آغازبه عنوان اولين ماموريت که در ميان همرزمان در خط مقدم ايستادم،
هر روز با در سهايي تازه از زندگي روب هرو م يشدم. چهر ههايي را ديدم که با
اميدي ب يپايان به سوي دشمن قدم برم يداشتند، از صلابتشان تا طنازي آنها در
سايه مرگ آموز ههايي بود که هر روز بايد م يآموختيم. در اين ماموريت دو ماهه
فياضيه، تلاشم اين بود تا ضمن حفظ ظاهري بعنوان يک مسئول سرسخت از
نيروهايم نيز مراقبت کنم، بايد انساني م يشدم که در هر لحظه احساس م يکرد
بايد چيزي از اين نبرد و همرزمانانش به عنوان معلماني بي ادعا بياموزد. بنابر اين
هر روز جنگ، برايم کلاس درسي بود؛ کلاس درسي درباره انسانيت، شجاعت،
و از خود گذشتگي.
ياد گرفتم :
عیب است بزرگ، برکشیدن خود را
از مردمک دیده بباید آموخت
وز جمله خلق، برگزیدن خود را
دیدن همه کس را و ندیدن خود را
اينها ذخير هاي شد تا بعدها در منطق هاي ديگر از جبهه يعني غرب کرخه و در آن
روز سرنوشت ساز، وقتي انفجار ناگهاني موجب باز پس دادن امانتي هر چند
مختصر يعني پاهايم به خدايم شد هرگز دنيا برايم حتي براي لحظ هاي تاريک
نشد. شايد نبردي که براي زمين باشد اين حس پايان دادن را به انسان القا کند،
شاکر بودم و ذکر خدا م يگفتم، گويي خداوند در ميان همه نگاهايش به هستي
و نيستي، آن لحظه نيم نگاهي نيز به من کرده است.
اين بار خداوند مهربان از باب حکمت و رحمتش با از دست دادن پاهايم، راهي
پای دل
11
جديد به سوي معنايي عمي قتر از زندگي را به من نشان داد. هر چند جسمم در
آنجا شکست خورد، اما روح من تازه آغاز به حرکت کرد.
خداي مهربان بعد از التيام زخ مهايم به من اين قدرت و انگيزه را داد تا با همان
وضعيت مجدد در جبه ههاي غرب و جنوب کشور حاضر شوم وا ين چيزي نبود
جزا نرزي مثبتي که دوستان همرزمم به من م يدادند. هميشه با خودم زمزمه م يکردم
یا رب چه خوشا ستب ی دهان خندیدن
بنشین و سفر کن که به غایت نیکوست
بی منت دیده خلق عالم دیدن
بی زحمت پا گرد جهان گردیدن
اکنون، پاهاي دلم بودند که مرا هدايت م يکردند. با هر گامي که قلبم برداشت،
ياد گرفتم که معناي زندگي تنها در جسم نيست. پاهاي واقع يام شايد از دست
رفته بود، اما آنچه در من رشد کرد، چيزي فراتر از جسم بود. سفري که در آن پا
نهادم، به سوي ناشناخت ههاي دروني بود. عرفان، هنر و زهد، به من آموختند که
چگونه م يتوان در اوج نااميدي هم مسير حقيقت را يافت.
پس از جنگ، مبارزه جديدي را شروع کردم، به جاي آنکه گوشه گير شوم يا
به تلخي زندگي کنم، تصميم گرفتم با پاهاي دلم حرکت کنم. پاهای جدیدم
مرا به جايي رساندند که همگان فکر مي کردند غيرممکن است. وارد عرصه
اقتصاد شدم، کارآفريني که نه تنها براي خود، بلکه براي ديگران نيز فرص تهاي
جديدي آفريد. در اين مسير، جديت و سرسختي همان رزمند هاي را حفظ کردم
که در جبهه بودم. اما در کنار آن، نگاه تاز هاي نيز به جهان پيدا کردم؛ نگاهي که از
دل جنگ، از دل رنج و درد زاده شده بود.
اکنون، وقتي به گذشته م ينگرم، درميي‌ابم که پاهاي دلم مرا به جايي رساندند
که پاهايم هرگز نم يتوانستند. از دل خاک و خون، از ميان گلول هها و دردها،
پای دل
12
سفري آغاز شد که هنوز ادامه دارد. اين کتاب روايت آغاز آن سفر است؛ سفري
که با جنگ شروع شد، اما هرگز با آن پايان نيافت. در هر صفحه از اين کتاب،
خاطراتي از جنگ و جراحت خواهيد يافت، اما در عمق آن، قص هاي از رشد و
زندگي دوباره را کشف خواهيد کرد.
از آقاي دکتر فردين شورج، نويسنده خوب کشورمان، به خاطر پذيرش زحمت
تحرير اين کتاب، صميمانه و از ته قلب تشکر م يکنم. قلم شيوا و هنرمندانه
ايشان به گونه اي است که گويي در تمام مراحل اين نبرد با من همراه بود و
توانست به طور شگف تانگيزي روح و عمق اين خاطرات را به تصوير بکشد.
دکتر شورج با درک عميق و ب ينظير خود از تجربيات جنگ و با توانايي در بيان
صادقانه و دقيق، موفق به خلق اثري شد که نه تنها روايتگر روزهاي دشوار و
فداکارانه ماست، بلکه به نس لهاي آينده نيز پيام مهمي را منتقل م يکند. توانايي
ايشان در انتقال احساسات، رويدادها و در سهاي آموخت هشدها ز اين تجربيات،
به خوبي نشا ندهنده همدلي و درک عميق از شرايط و روحيه رزمندگان در
ميدان جنگ است.
باور دارم که اين کتاب، به لطف تلاش هاي ايشان، به يک اثر ارزشمند تبديل
شده است که مي تواند به درستي نشان دهنده بهاي سنگين و جان فشاني هايي
باشد که براي حفظ ميهن و اعتقادا تمان انجام داد هايم. اميد دارم که اين کتاب، به
ويژه براي جوانان و مديران، به عنوان منبعي الها مبخش و آموزنده مورد استفاده
قرار گيرد و يادآور فداکاري هايي باشد که براي آزادي و سربلندي کشورمان
صورت گرفته است.
عبدالکريم نعناکار
پا ييز 1403