ایران عزیز دارای دو منبع درآمد کلی یا بهعبارتی دو جیب برای دخل و خرج خود
میباشد؛ یک جیب بزرگ که درآمدهای نفتی را در آن میگذارد و برای این جیب در و
دگمه و زردوزی و محافظ و خدم و حشم گمارده است و جیب کوچک دیگری که به
تمامی کالا و خدمات غیر نفتی کشور اختصاص دارد. این مهم برعکس صنعت نفت
نه وزارتخانهای دارد، نه اداره تخصصی منحصر بهفردی و نه کمیسیونی در مجلس
برای آن در نظر گرفته شده است و نه حتی تشکل واحدی در بخش خصوصی ایجاد
شده است که بهصورت تخصصی نسبت به کسب درآمد ارزی و حل مشکلات و
موانع و بازگشایی تنگناهای کل صادرات غیر نفتی کشور اقدامی گردد. در صدا و
سیما نیز هیچ برنامه منظم و مطرحی نیست که درخصوص صادرات به مردم آ گاهی
دهد و به مشکلات آن بپردازد. البته در لابهلای اخبار و نیز در ادارات مختلف دولتی
و اتاقهای بازرگانی کم و بیش پیگیر مسائل و روندهای صادراتی کالاها و خدمات
غیرنفتی هستند، ولی بهصورت جانبی و در حاشیهها.
در مبانی اقتصادی واژهای بهنام خودکفایی معنای علمی ندارد، کشور ها و
انسانها هر کدام استعدادها و توانمندیهای مختلفی دارند که باید به تولید و
کشت و فعالیت بپردازند و دستاوردهای خود را با یکدیگر مبادله نمایند. لزوماً همه
اقلیمها، کشورها و انسانها قابلیتهای کاملاً یکسانی ندارند، بههمین دلیل بخشی
از تولیدات خود را که در آن توانمندی و مزیتهای مطلق یا نسبی دارند خود مصرف
میکنند و مازاد آن را با دیگران که در تولید کالا و خدمات دیگری که ما در تولید آن
8 سایه روشن های بازار هند
فاقد مزیت هستیم، معاوضه می نمایند. بنابر این تعریف انسان ها و تمامی مناطق و
کشورهای جهان تا حدود زیادی به هم وابسته می گردند که اولاً می باید در تنظیم روابط
دوستانه و تعاملات برد __ برد با دیگران برنامه ریزی نمود و در ثانی در جامعه ای که
انبوهی از تأمین کنندگان مازاد نیاز خود را در بازارهای رقابتی داخلی یا بین المللی
عرضه می نمایند به گونه ای تولید، بسته بندی، حمل و نقل و تحویل و ترغیب نماییم
تا با مشتری مداری و خدمات بعد از فروش بتوانیم نسبت به بهینه سازی درآمدهای
خود و افزایش رفاه خانوار و کشورمان آن هم به صورت مستمر و در بلند مدت به درستی
عمل نماییم.