امروزه اقتصادهای پیشرفته و ثروتمند عمدتا دانش بنیان بوده و با سرمایه‌گذاری در دانش، در حال افزایش فاصله خود با کشورهای فقیر هستند. در این شرایط، ترویج نوآوری از طریق تحقیق و توسعه، به عنوان روشی راهگشا جهت کاهش شکاف ایجاد شده مورد توجه قرار گرفته است. بر این اساس و به استناد نظریه‌های اقتصادی و شواهد تجربی، می‌توان گفت نوآوری‌های فناورانه عاملی مهم و تعیین‌کننده در توسعه اقتصادی بلند مدت جوامع بوده و امری ضروری برای رقابت‌پذیری و بقای بنگاه‌ها هستند.
از آنجایی که پیشرفت و توسعه منجر به بروز نوآوری‌های بیشتر می‌شود، شرکت‌هایی که در تحقیق و توسعه سرمایه‌گذاری می‌کنند و قابلیت‌های فناورانه و سازمانی را در خود پرورش می‌دهند، به احتمال بیشتری به نوآوری دست می‌یابند. در این شرایط، سرمایه‌گذاران معمولا نگران سوددهی خود بوده و هزینه و مخاطرات بالای مرتبط با تحقیق و توسعه، بسیاری از آنان را از سرمایه‌گذاری در این زمینه دور می‌کند.
به بیان دیگر، اقتصاددانان معتقدند با توجه به اینکه تحقیق و توسعه از یک سری مشخصه‌های کالاهای عمومی برخوردار است، بازار در فراهم آوردن مقدار مناسب و کافی آن شکست می‌خورد و مداخلات و سیاست‌های حمایتی دولت جهت پرکردن این شکاف ضروری به نظر می‌رسد. بر این اساس بسیاری از کشورها از دو طریق عمده، حمایت‌ها و یارانه‌های مستقیم و مشوق‌های مالیاتی به حمایت از فعالیت‌های تحقیق و توسعه می‌پردازند.
در سال‌های اخیر، مشوق‌های مالیاتی برای تحقیق و توسعه با اقبال روزافزونی مواجه شده‌اند و در بسیاری از کشورها نسبت به سال‌های گذشته، سهم بیشتری از کل حمایت‌ها در این زمینه را به خود اختصاص داده‌اند.