کودکی زمان بسیار مهم و تأثیر گذاری در زندگی انسان است. همه افراد با وجود تمامی
ویژگیهای خود، در ادامه تجربیات کودکی خود بهسر میبرند که در گذشته سپری
کردند. اولین و مهمترین دوره زندگی انسان، دوران کودکی است و برای اولین بار با
طبیعت در این دوره رابطه برقرار میکند و روابط اجتماعی خود را آغاز میکند و به
مفهومی از خود دست مییابد. بنابراین، آموزشهای دوران کودکی برای رشد قوای
جسمانی، ذهنی، عاطفی، اعتقادی و اجتماعی کودک ضروری است.
در این دوران، کودکان از طریق بازیهایی که با هیجان همراه است، زندگی در
دنیای آینده را تمرین میکنند. ویژگیهای هر بازی و تأثیر آن در رشد همهجانبه افراد،
همچون قوای ذهنی، جسمی، شخصیتی و اجتماعی، اخلاقی، تربیتی و آموزشی
کودک، تأثیرگذار است. بازی وسیلهای برای بیان احساسات، برقراری روابط، توصیف
تجربیات، آشکارسازی آرزوها و خودشکوفایی است. تمام کودکان با وجود اختلافات
فردی، سعی دارند در سالهای اولیه نیروهای خود را بهکار اندازند و فعالیتهای
گوناگونی انجام دهند که ظاهراً به بازی معروفند، اما در اصل، سرچشمه نشاط و
شادی آنها است. بازی طبیعیترین وسیله آموزش و یادگیری کودکان است. کودک
از طریق بازی آموزش میبیند، چیزهای تازه کشف میکند، به خاصیت اشیاء پی
میبرد، رفتار بزرگترها را تقلید میکند و دنیای اطراف خود را میشناسد. بازی برای
درمانگران نیز وسیله مناسبی است تا به دنیای کودکان راه یابند و آنرا بهتر بشناسند
و به مشکلات آنان پی ببرند. کودکان بازیها را بهتر از هر حرف و سخنی یاد میگیرند
6 روانشناسی بازی
و علاقه زیادی به آن نشان می دهند. بنابراین، اگر یادگیری همراه با بازی باشد،
کودکان بهتر و سریع تر فرا می گیرند. لذا تأکید می شود که معلمان از بازی ها در تدریس
خود استفاده نمایند و امید آنکه این کتاب بتواند نشان دهنده مسیر مناسبی در این
راستا باشد.
سهیلا خالقی تبار
دکترای تخصصی روانشناسی