اگر از جمله دانشجویانی هستید که به‌تازگی با روش آموزشی موردکاوی آشنا شده‌اید یا احساس می‌کنید نتوانسته‌اید در حد مورد انتظار خود موردکاوی را فرا بگیرید، این کتاب ‌می‌تواند برای شما راه‌گشا باشد.
اولین ویرایش کتاب دستنامه موردکاوی، حاصل شانزده سال کار من با دانشجویان دانشکده کسب‌وکار (هاروارد) بود. به‌دنبال بیش از یک دهه کار با دانشجویان و اصلاح‌ ایده‌های ارائه شده در ویرایش اول، اینک ویرایش جدید کتاب ارائه شده است. در واقع می‌‌توان گفت احساس نیاز به تدوین این کتاب، در پاسخ به یک «استیصال» برایم مطرح شد. سعی داشتم به دانشجویان رشته MBA در دانشکده کسب‌وکار‌ هاروارد کمک کنم تا موردکاوی‌‌های بهتری را برای ارائه در آزمون‌های مبتنی بر موردکاوی تدوین کنند. توصیه‌های خوبی درخصوص نحوه نوشتن، مانند نکاتی در رابطه با استفاده از ساختار منطقی و گزیده‌‌گویی در تدوین گزارش، به دانشجویان ارائه می‌‌نمودم. به نظرم در توصیه‌‌های بیان شده هیچ ایرادی وجود نداشت و تا به امروز نیز به این شیوه خود ادامه داده‌‌ام؛ اما نصیحت‌ها و نکته‌های من، تأثیر مثبت و مورد انتظار را بر کیفیت برگه‌های آزمون دانشجویان نداشت.
در نهایت، متوجه شدم که به‌طور کامل، از اینکه دانشجویان با چه جنبه‌‌ای از موردکاوی مشکل دارند، اطلاع ندارم. اول اینکه، مشورت‌‌های من از نقطه اشتباهی آغاز شده بود. فرض می‌‌کردم که دانشجویان می‌دانند چگونه متن موردکاوی را جهت ارائه پاسخ به سوال‌‌های آزمون، تحلیل کنند. بالعکس، بسیاری از دانشجویان مطمئن نبودند که چگونه فرآیند تحلیل اطلاعات موردکاوی را انجام دهند. این عدم اطمینان، عمق و کیفیت تفکر دانشجویان پیرامون موردکاوی را تحت‌تأثیر قرار می‌‌داد. 
دوم، در آزمون‌هایی که با تمرکز بر موردکاوی طراحی می‌گردند، اغلب از دانشجویان خواسته می‌شود که درخصوص موضوع اصلی موردکاوی موضعی را اتخاذ کنند. اگرچه بسیاری از دانشجویان با داشتن موضع مشکل نداشتند، اما نسبت به اینکه چه کار دیگری باید انجام دهند، مطمئن نبودند. یک استراتژی رایج توسط دانشجویان، تکمیل برگه‌های آزمون با استفاده از حقایق موجود در موردکاوی بود که می‌‌پنداشتند با موضع مدنظرشان ارتباط دارند و ارتباط برقرار کردن بین حقایق بیان شده و موقعیت را به‌عهده خواننده می‌‌گذاشتند! فرض می‌‌کردم که آن‌ها می‌دانند چگونه جهت تبیین موضع خود، برهان (یا استدلال) ارائه بدهند. 
این دو موضوع، هیچ ارتباطی با سطح هوش دانشجویان ندارد. دانشجویان درخصوص ندانستن و عدم آگاهی نسبت به «اقدام مقتضی» مقصر نیستند، زیرا هیچ‌کس به آن‌ها شیوه مواجهه با موردکاوی را آموزش نداده است. اغلب از دانشجویان انتظار می‌رود که نحوه تحلیل موردکاوی را به‌تنهایی فرا بگیرند. بنابراین ممکن است تعدادی از دانشجویان بتوانند این مسیر را طی کنند و سایرین نیز نتوانند. اما روند معنادار ساختن موردکاوی‌‌ها آن‌قدر مهم است که نمی‌توان آن را به شانس واگذار کرد. به بیان دیگر، یادگیری غنی به کمک روش موردکاوی حاصل نمی‌‌شود، مگر آنکه دانشجویان- یعنی شما- درک کنند که موردکاوی چه هست و چگونه آن را تحلیل نمایند. همین امر درخصوص درک چگونگی ارائه برهان‌های شواهدمحور نیز صادق است.
یکی دیگر از جنبه‌های روش موردکاوی که برای تعداد قابل‎توجهی از دانشجویان مسائلی را ایجاد می‌کند، «بحث کلاسی در خصوص موردکاوی» است. آن‌ها از هدف بحث و نقش خود در این فرآیند مطمئن نیستند. بیشتر این عدم اطمینان از پیشینه تحصیلی دانشجویان ناشی می‌شود. دانشجویان اغلب به روش سخنرانی عادت کرده‌اند و مهارت‌های موردنیاز برای این روش (سخنرانی)، از جمله گوش دادن و یادداشت‌برداری را در خود تقویت نموده‌اند. دانشجویان خیلی عادت ندارند که استاد، آن‌ها را مخاطب سؤال قرار دهد یا سهم عمده‌ای از مسئولیت یادگیری در کلاس را برعهده داشته باشند.
گفته می‌‌شود که سه جنبه حیاتی نقش دانشجو در روش موردکاوی شامل «تحلیل، بحث و ارائه برهان» اغلب نادیده گرفته شده است. در اغلب موارد روش موردکاوی از دیدگاه اساتید و نه دانشجویان تعیین گردیده است. اساتید دغدغه‌‌های خودشان را در تحلیل موردکاوی به‌منظور تدریس به دانشجو مدنظر دارند و در ارائه برهان نیز متبحر هستند. بااین‌حال، آنچه در کلاس درس اهمیت دارد این است که دانشجویان (و نه اساتید)، چه مفاهیم و نکاتی را می‌دانند یا بر چه مفاهیمی اشراف ندارند.
البته اساتید را مقصر قلمداد نمی‌‌کنم. آن‌ها بر متخصص بودن در حیطه موضوعی مدنظرشان متمرکز هستند. همچنین در سیستم‌‌های پاداش آکادمیک، بیشترین گرایش به ارزیابی دانسته‌های اساتید وجود دارد، نه اینکه چقدر می‌توانند دانش خود را به دیگران بیاموزند. نشان دادن نحوه تحلیل موردکاوی و استدلال فراهم کردن به دانشجویان، موضوعی فراتر از مرز رشته‌های مرتبط با کسب‌وکار یا سازمان‌ها و دانشکده‌های مربوطه است، بنابراین ایجاد یک دپارتمان برای تحلیل موردکاوی، تلاش بیهوده‌‌ای به نظر می‌‌رسد. 
حلقه مفقوده‌‌ای را که در برنامه‌های درسی و آموزش‌های سنتی کسب‌وکار به آن اشاره نمودم، این کتاب برطرف می‌‌سازد (البته همچنین به برنامه‌های درسی رشته‌هایی به‌جز کسب‌وکار از جمله پزشکی، پرستاری و مهندسی نیز که در آن‌ها از موردکاوی استفاده می‎گردد، مربوط می‌‌شود).
این کتاب موارد زیر را برای شما خوانندگان گرامی فراهم می‌‌سازد:
معرفی ابزارهای تحلیلی که به شما کمک می‌کنند تا محتوای یک موردکاوی را مرتب و سازمان‌دهی کنید و درخصوص آن تأمل نمایید. همچنین بتوانید از مفاهیم و چارچوب‌های آموزش داده شده در دوره‌های کسب‌وکار به‌طور مؤثرتری استفاده کنید.
مشاوره و توصیه در خصوص اینکه چگونه می‌توانید در بحث‌های کلاسی موردکاوی، حضور و مشارکت داشته باشید.
ارائه راهنمایی درخصوص چگونگی استدلال فراهم کردن پیرامون موردکاوی و بیان آن در قالب گزارش مکتوب به نحوی‌‌که منطقی، واضح و موجز به نظر برسد.
پرسش منصفانه‌‌ای است که بپرسیم آیا توصیه‌های ارائه شده در این کتاب تأثیر مثبتی خواهند داشت؟ آیا مطالعه این کتاب ارزش وقت گذاشتن را دارد؟ این پاسخی است که می‌توانم به شما ارائه دهم. برای بیش از یک دهه پس از انتشار اولین ویرایش این کتاب، گروهی از اساتید و نویسندگان موردکاوی، از جمله خودم، از این کتاب به‌عنوان مبنای کار با صدها دانشجوی رشته MBA در ‌هاروارد استفاده کرده‌اند. تقریباً تمام دانشجویان ما، توانایی خود در تحلیل موردکاوی‌‌ها و نوشتن درباره آن‌ها را به‌طور قابل توجهی بهبود داده‌اند. شاخص ما، نمره‌هایی بوده که دانشجویان کسب نمودند. نتایج مشابهی را در تدریس خود در دانشگاه براندیس، دانشگاه جورج واشنگتن و دانشگاه میامی به‌دست آورده‌ام.
از جمله بهترین نمونه‌هایی که مربی‌‌گری وی را برعهده داشتم، یکی از دانش‌‌آموختگان نسل اول دانشکده کسب‌وکار‌ هاروارد است که در کودکی به ایالات متحده مهاجرت نموده بود. او نمرات ضعیفی را در آزمون‌های سال اول خود دریافت کرده بود و عملکرد وی افت قابل ملاحظه‌ای داشت. وی از مفاهیم این کتاب، جهت افزایش درک خود از چگونگی تحلیل یک موردکاوی و نوشتن استدلال متقاعدکننده در خصوص آن استفاده کرد. در سال دوم تحصیل، نمرات بالایی را در تمام دروس دوره‌ به‌دست آورد که یک تغییر کامل و محسوس نسبت به سال اول تحصیلی‌ او محسوب می‌شد. دلایل متعددی برای پیشرفت تحصیلی این دانشجو وجود داشت که اصلی‌ترین آن‌ها، سخت‌کوشی او بود. اما این دانشجو اذعان داشت که در بحث کلاسی و آزمون‌ها از مفاهیم استخراج شده از این کتاب بهره برده ‌است.
این کتاب از موردکاوی‌های دانشکده کسب‌وکار‌ هاروارد، به‌عنوان نمونه به همراه تحلیل‌های مرتبط با آن‌ها استفاده می‌کند. بااین‌حال، فرض نکنید که تحلیل‌ها می‌توانند لزوماً «پاسخ‌هایی درستی» را برای موردکاوی‌‌ها ارائه دهند. شواهد موجود در تحلیل‌ها می‌توانند به نتایج دیگری نیز منتهی شوند. همچنین این کتاب، شامل مقالاتی درخصوص موردکاوی است که بر مبنای نوشته‌های دانشجویان MBA طراحی شده‌اند. از آنجایی که مقالات اولیه، نوشته‌‌های تحت فشار مهلت زمان آزمون بوده‌‌اند، ناگزیر دارای اشتباهات، جملات نامشخص و خطاهای منطقی بودند. به این فکر کردم که آیا این مقالات را همان‌طور که هست ارائه دهم یا آن‌ها را تصحیح و بازنگری کنم؟ البته که گزینه دوم را انتخاب کردم. هیچ مقاله‌‌ای کامل نیست و نمی‌خواهم معیاری به‌عنوان «کمال دست نیافتنی» تعیین کنم، اما از شما می‌خواهم که به بهترین مثال‌ها و نکاتی که در کتاب آمده‌اند، توجه کنید، بدون سردرگم شدن درخصوص اینکه چه مثالی درست است و چه مثالی صحیح نیست.
این کتاب برای شما دانشجویان و فراگیران فعلی و آتی موردکاوی در نظر گرفته شده است. آرزویم این است که به واسطه این کتاب، یادگیری شما از موردکاوی‌‌ها ارتقا یابد و منافعی را برای سایر افراد مرتبط با شما، از جمله همکلاسی‌هایتان، اساتید، کارفرمایان، همکاران و جامعه درپی داشته باشد.