به طور کلی به هر ارزی که به صورت دیجیتال تولید یا استفاده شود، «ارز دیجیتال» می گویند؛ بنابراین ارز دیجیتال مفهومی بسیار کلی بوده و حتی مدت ها قبل از ظهور «بلا ک چین»1 و «رمزارزها»2 در سیستم های بانکی استفاده شده است. تفاوت ارز دیجیتال با کریپتوکارنسی در نوع تولید است. کریپتوکارنسی ها همان طور که از نام شان پیداست به وسیلۀ فرایند رمزنگاری، تولید و بر بستر بلا ک چین مبادله می شوند. به زبان ساده، رمزارز در دسته بندی ارزهای دیجیتال قرار می گیرد؛ اما لزوماً هر ارز دیجیتالی، رمز ارز نیست. ارز دیجیتال یا پول دیجیتال، یک نوع ابزار پرداخت الکترونیکی است که از نظر ماهیت مانند پول است؛ اما فیزیکی نیست؛ به عبارتی، کاربر می تواند با استفاده از ارز دیجیتال، پرداخت های خود را انجام دهد، بدون آن که نیاز به حمل پول فیزیکی داشته باشد. ارزهای دیجیتال حتی قبل از ظهور بیت کوین، بر اساس «ارزهای فیات»3 مانند دلار و یورو تولید می شدند؛ به عنوان مثال، ویزا کارت و «پی پال»4، خدمات ارز دیجیتال را بر اساس پول های فیات (دلار، یورو و پوند) ارائه می دهند. در واقع ارز فیات یا همان پول بدون پشتوانه، واحد پولی کشورهاست. این ارز، برخلاف باورهای رایج مردم که تصور می کنند پشتوانۀ آن طلا و نقرۀ موجود در خزانه داری هر کشور است، پشتوانه ای ندارد و امروزه اعتبار ارز فیات، به وضعیت اقتصادی آن کشور گره خورده است و میزان عرضه و تقاضا، ارزش آن را مشخص می کند. گاهی برای واژۀ «ارز دیجیتال» از معادل هایی استفاده می شود. کاربرانِ این بازار، معمولاً اصطلاحاتی مانند کریپتو، کریپتوکارنسی، رمزارز و پول دیجیتال را با ارز دیجیتال هم معنی می دانند؛ در حالی که ارز دیجیتال یا پول دیجیتال، ارزی است که برخلاف ارزهای فیزیکی سنتی، به شکل دیجیتال وجود دارد و از سویی دیگر، کریپتوکارنسی یا رمزارز، به ارزی گفته می شود که بر پایه رمزنگاری تولید شده و بر بستر بلا ک چین راه اندازی می شود.