مقدمه
بیش از یک قرن است که خون ایرانیان آلوده به درآمدهای نفتی است. این آلودگی
صنعت و کشاورزی ما را هم در داخل و هم در عرصه بازارهای بی نالمللی دچار
رخوتو عقبماندگی نموده است. هر ساله تکیه دولتو مردم به نوعی بر درآمدهای
صادراتیو وارداتمایحتاج کشور بیشتر شد تاجائیکه امروزه تولید کنندگان، بازرگانان
و فعالین اقتصادی ما بعضاً با واژگان صادرات بیگانه هستند و سالیانه هزاران دوره
آموزشصادراتبرگزار م یشود تا شاید ما هم در تعاملاتبی نالمللی جایگاهی هرچند
ناچیز داشته باشیم، این درصورتی است که میهن عزیز ما سرشار از مواد اولیه، نیروی
کار ارزان و باهوشو همچنین انرژی فراوان، زمی نهای گسترده و دسترس یهای آبی و
خشکی به همسایگان متعدد و جهان را داریم. امروزه فعالان اقتصادی بیشاز پیش
م یباید مفهوم واقعیدرآمد را که مبتنیبر کسبارز از خارجمرزها هسترا عمیقاً درک
کننند آن هم به نسبت کس بو کارهای داخلی که به سببرکود تورمی طی سال کمتر
م یتوان نام درآمد و سود قابل توجه را به ان اتلاق کرد. اما در راستایصادراتحسب
«استراتژیاقیانوسآبی » بسیاریاز اندکصادرکنندگان ما تمرکز بر کشورهایهمسایه
دارند که این تراکم عرضه قالباً زمینه را برای رقابتمنفی و سو ءاستفاده واردکنندگان
خارجی ایجاد م یکند و چه بسا در بازارهای دور نیاز مبرم به کالاهای ایرانی باشد که
هیچرقیبی هم نباشد و یکه تاز آن بازارها بشید.