در جوامع گوناگون، بر حسب نگرش‌ها و برداشت‌ها، تعاریف گوناگونی از فساد به عمل آمده است. ریشۀ فساد فعل لاتین”rumpere” به معنای «شکستن» است. بنابراین در فساد چیزی می‌شکند یا نقض می‌شود. این چیز ممکن است رفتار اخلاقی یا شیوه قانونی یا غالباً مقررات اداری باشد. گونار میردال فساد را در معنای وسیع‌تری مورد مداقه قرار می‌دهد. به نظر وی، فساد به تمام شکل‌های گوناگون انحراف یا اعمال قدرت شخصی و استفاده نامشروع از مقام و موقعیت شغلی قابل اطلاق است. فساد طبق تعریفی که در فرهنگ وِبستر آمده است عبارت است از: «پاداشی نامشروع که برای وادار کردن فرد به تخلف از وظیفه تخصیص داده می‌شود»

بانک جهانی و سازمان شفافیت بین‌الملل، فساد را سوءاستفاده از اختیارات دولتی (قدرت عمومی) برای کسب منافع شخصی (خصوصی) می‌دانند. این تعریف مورد توافق عمومی در جهان است.

فساد عبارت است از عمل یا تصمیمی که موجب شود تا خارج از ضوابط قانونی، تعداد افراد متأثر نتایج منفی عمل یا تصمیم، از تعداد افراد برخوردار از نتایج مثبت آن بیش‌تر باشد.

تعریفی دیگر، فساد را عبارت از شرارتی می‌داند که بر همۀ جوامع تا حدودی تأثیر می‌گذارد و جوامعی را که شکنندگی بیش‌تری دارند به شدت دچار خفقان می‌کند.

به طور کلی، از تعاریف فوق می‌توان دریافت که فساد در هر جامعه نسبی است و با نظام ارزشی هر جامعه قابل ارزیابی است. در حالی که فردی با عملکرد خاص، ممکن است در یک جامعه فاسد تلقی شود، ولی در جامعه دیگر چنین نباشد. مثلاً در برخی کشورها، دادن پورسانت به مدیران طرف قرارداد جرم محسوب می‌شود درحالی که در برخی از کشورهای غربی این امر، با ضوابط خاص، در اسناد معامله قید می‌شود. علاوه بر آن فساد بیش‌تر شامل دستگاه دولتی می‌شود. اگرچه در گذشته فرض بر آن بود که کارمند دولت بیش از کارمند بخش خصوصی به مصالح اجتماعی پای‌بند است، لیکن تجربه سال‌های اخیر نشان داده است که فساد در بخش دولتی گسترش بیش‌تری دارد. به همین دلیل در سال‌های اخیر به ویژه در کشورهای جهان سوم خصوصی‌سازی رونق جدی گرفته است.