مقدمه


«به‌راستی تحلیل چیست، اگر انتخاب‌ کردن و به تعویق‌انداختن نیست؟»
(الین 2010، ص 174).
 
مطالعات صورت گرفته در خصوص سرمایه‌گذاری جسورانه، سازوکار تأمین مالی را از نظر مراحل مداخله، بازیگران درگیر، اقدامات و شیوه‌های نوآورانه تحلیل می‌کنند. آن‌ها همچنین بر ترتیبات نهادی که بر آن‌ها حاکمیت دارد، اجرای نوآوری و رشد شرکت در بخشی که در آن فعالیت دارند و در اقتصاد به‌عنوان یک کل تمرکز می‌کنند.
آنچه اقتصاددانان از آن به‌عنوان نوآوری یاد می‌کنند، به نوظهوری دلالت دارد، اما نوظهوری به‌تنهایی درون خودش نوآوری را شکل نمی‌دهد. مفهومی از محصول، خدمت یا فرایند جدید ممکن است در گوشه‌ای بایگانی شود و هرگز مورد استفاده قرار نگیرد. نکته حائز اهمیت چگونگی پیاده‌سازی این مفهوم در عملکرد اقتصادی است تا نگاه جدیدی را در تغییر رویه‌های ایجاد شده قبلی و به نوبه خود، روش‌هایی که طی آن‌ها انواع خاصی از مسائل حل می‌شود، ایجاد کند. بنابراین ایده نوآوری به‌طور ضمنی به روش‌های تولید، مصرف یا تأمین مالی اشاره دارد، به معنی روال موجود که یک روش پذیرفته شده برای برخورد با یک مشکل تکراری است. ما از تعریف ارائه شده توسط وانبرگ استفاده خواهیم کرد: «نوآوری را می‌توان به‌عنوان روال ظاهراً جدید و بالقوه برتر باتوجه‌به روش پذیرفته شده برخورد با یک مشکل در نظر گرفت» (وانبرگ، 1992).
حذف تدریجی روال‌های موجود مفهومی است که مستقیماً از تحلیل شومپیتری سرچشمه می‌گیرد.
شومپیتر در کتاب سرمایه‌داری، سوسیالیسم و دموکراسی (1951) اشاره می‌کند که سرمایه‌داری بی‌نهایت انعطاف‌پذیر است که نه‌تنها ساختارهای موجود را مدیریت می‌کند، بلکه با به‌کارگیری «فشارهای ازهم‌گسیخته»، موارد جدید را ایجاد می‌کند و سپس موارد موجود را از بین می‌برد (شومپیتر، 1951، ص 122). او قضیه فرسودگی پیشرفت فناوری را رد می‌کند؛ به این دلیل که سرمایه‌داری ذاتاً در معرض یک فرایند تکاملی قرار دارد که انگیزه اساسی آن نوآوری است. فرایند تخریب خلاقانه در بلندمدت اتفاق می‌افتد و ساختار اقتصادی را از درون با «حذف عناصر منسوخ شده و ایجاد انواع جدید به‌صورت مداوم» متحول می‌کند (شومپیتر، 1951، ص 124). این منبع اساسی دستاوردهای بهره‌وری است. ظاهر یک محصول جدید، تجهیزات مدرن‌تر یا نوع جدیدی از سازمان، بیش از هر چیز پدیده‌ای داخلی برای یک شرکت است که از طریق تأثیری که بر کیفیت و هزینه دارد در تغییر شکل رقابت بازار اثرگذار است. ازآنجایی‌که تخریب خلاق «بسیاری از مبانی و موجودیت... شرکت‌های موجود» را زیر سؤال می‌برد این روند نباید به یک پدیده ساده رقابت از طریق قیمت‌گذاری محدود شود (شومپیتر، 1951، ص 124).
با این‌حال، پویایی شومپیتری را تنها در صورتی می‌توان درک کرد که هر دو ابعاد واقعی و مالی، عمل نوآوری محسوب شوند. کارآفرینان نوآور با نیاز به تأمین مالی به‌منظور دست‌یابی به اکتشافات جدید برای پروژه‌های خود مواجه هستند که به معنی دادن یک نقش اصلی سازوکارهای تأمین مالی در سطح مطلوب فعالیت اقتصادی است. شومپیتر در دوره تاریخی خود از تأمین مالی از طریق بانک‌ها حمایت می‌کرد که به مرور زمان توانایی آن برای حمایت از پروژه‌های نوآورانه بسیار محدود شد.

1- سرمایه‌گذاری جسورانه: سازوکار اصلی در تأمین مالی پروژه‌های نوآورانه
رابطه بین ساختارهای صنعتی و تأمین مالی طی 40 سال گذشته به شدت تغییر کرده است. ساختار نهادی غالب اشکال رقابت در بازارها، ازجمله تمامی نهادها و سازمان‌های درگیر با رقابت را تشکیل می‌دهند. برخی از ساختارهای نهادی (قانون‌زدایی بازارهای کار، جابجایی نیروی کار ماهر، تأمین مالی بازتر و متنوع‌تر، حقوق مالکیت معنوی و ...) ظهور شرکت‌های جدیدی را تشویق می‌کنند که قادر به ایجاد دانش فناورانه قابل فروش باشند. ظهور سرمایه‌گذاری جسورانه محصول جانبی نیاز به توسعه اشکال نوآوری در تأمین مالی است. سرمایه‌گذاری جسورانه اجازه می‌دهد مسیرهای فناورانه جدیدی که در بسیاری از فعالیت‌ها (به‌ویژه فعالیت‌های فناوری پیشرفته) گسترش یافته‌اند، کشف شوند. درعین‌حال مقررات‌زدایی از سیستم‌های مالی به‌نفع سیستم‌های مبتنی بر بازار هستند و ثبات سیستم‌های مبتنی بر بانک را تهدید می‌کنند. این پیامدهای عمیقی بر نحوه تأمین مالی شرکت‌ها و همچنین فرصت‌های موجود از پس‌انداز خصوصی دارد. صندوق‌های سرمایه‌گذاری جسورانه در حال افزایش هستند. آن‌ها به‌عنوان سازمان‌هایی که به‌صورت حرفه‌ای مدیریت می‌شوند، شرکت‌های سرمایه‌گذاری جسورانه را تشکیل می‌دهند، منابع مالی را جمع‌آوری کرده و در شرکت‌هایی سرمایه‌گذاری می‌کنند که در حال عبور از یک دوره شکل‌گیری در بازه زمانی محدود (5 تا 8 سال) هستند.