«دنبال کردن گِرشِنکرون در توضیح او از آغاز شدن تلاش توسعه‌ای را دشوارتر می‌یابیم. بر اساس تحلیل او، عاملان اقتصادی در بادی امر پاداش‌های متصور (با رخ دادن توسعه) را به گونه‌ای سبک سنگین نمی‌کنند که ارزش اقدام خسته‌کننده فائق آمدن بر عقب ماندگی جامعه شان، به کار بستن انواع بیشماری اصلاحات و تغییرات نهادی، دوباره از نو ساختن نظام‌های ارزشی خودشان و مانند این‌ها را داشته باشد. اما همچنان که عقب ماندگی نسبی به علت پیشرفت‌های روزافزون رهبران صنعتی افزایش پیدا می‌کند، بهره‌مندی‌هایی که می‌توان آن‌ها را از رشد اقتصادی درو کرد، همینطور شبح بزرگتر و بزرگتری را تشکیل می‌دهند تا جایی که نهایتاً اقدام توسعه‌ای شروع می‌شود. از یک نظر، کشور عقب‌افتاده مورد بحث به این طریق در نقش "اُبلوموف"ی تصویر شده است که تنها در صورتی می‌تواند خودش را متقاعد به ترک تختِ مورد علاقه‌اش کند که هوای بیرون به شکل غیر قابل مقاومتی عالی و دل‌انگیز باشد.
نتیجه‌ای که در این مثال مستتر است این است که عاملان مورد بحث در سراسر این زمان واقعاً میدانند که چه باید انجام شود تا لباس عقب ماندگی از تن به در شود و به توسعه دست یافته شود و از این رو قادر به سبک سنگین کردن هزینه‌های توسعه در مقابل مزیت‌های انتظاری آن هستند. ولی این نکته را باید مورد سؤال قرار داد. دقیقاً همان‌طوری که هیچ مجموعه به خصوصی از "پیش نیازها" برای توسعه اقتصادی وجود ندارد، تعریف کردن تعداد ثابتی از مشخصه‌های عقب ماندگی هم امکان ناپذیر است. آن چه که در فضای یک نوع مناسبات و در یک صحنه مانعی برای پیشرفت است ممکن است تحت شرایط متفاوت، کمک‌کننده به پیشرفت باشد. اگر بخواهیم فقط یک مثال از این امر بزنیم، نهاد موسوم به خانواده گسترده معمولاً به عنوان یک مانع برای توسعه در نظر گرفته شده است، چرا که انگیزه‌های فردی را کاهش می‌دهد؛ اما این نهاد می‌تواند هم یک نقش سازنده بازی کند، چرا که به یک جامعه بدوی اجازه می‌دهد که خودش را با فعالیت‌های فنی جدید سازگار کند: (در این شرایط) می‌توان حداکثر استفاده را از اوقات فراغتِ در دسترس برد و کارهای جدید را می‌توان بدون این که خبرگی پیشینی در کارهای پیچیده‌کننده‌ای مانند استخدام نیروی کار و انجام منظم عملیات حسابداری (و حساب و کتاب‌های مالی) وجود داشته باشد، شروع کرد.»